Licencja turystyczna w Hiszpanii
Wynajem krótkoterminowy nieruchomości w Hiszpanii cieszy się dużą popularnością zarówno wśród turystów, jak i właścicieli mieszkań. Jednak zanim zdecydujesz się na udostępnienie swojego lokalu na Airbnb, Booking.com czy innych platformach, musisz wiedzieć, że hiszpańskie prawo wymaga uzyskania licencji turystycznej. Brak takiego pozwolenia może skutkować poważnymi karami finansowymi – nawet do 60 000 euro!
CZYM JEST LICENCJA TURYSTYCZNA? Licencja turystyczna to oficjalne pozwolenie wydawane przez władze regionalne, które uprawnia właściciela mieszkania lub firmę do prowadzenia działalności turystycznej polegającej na wynajmie nieruchomości na krótkie pobyty. Licencja ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa, jakości usług oraz zgodności z przepisami prawa w sektorze turystyki. RODZAJE LICENCJI TURYSTYCZNYCH W HISZPANII W Hiszpanii obowiązują różne typy licencji turystycznych, w zależności od rodzaju nieruchomości: * Wynajem turystyczny (vivienda de uso turístico) – dotyczy mieszkań, domów i apartamentów, które są regularnie wynajmowane w całości, są umeblowane i gotowe do natychmiastowego użytku. * Apartamenty turystyczne (apartamentos turísticos) – większe kompleksy z niezależnymi jednostkami mieszkalnymi i dodatkowymi usługami, zarządzane przez firmy w ramach działalności gospodarczej. KTO MOŻE UBIEGAĆ SIĘ O LICENCJĘ TURYSTYCZNĄ W HISZPANII? Licencję może uzyskać zarówno osoba fizyczna (właściciel nieruchomości), jak i osoba prawna (firma prowadząca działalność turystyczną). Należy jednak pamiętać, że każda wspólnota autonomiczna w Hiszpanii ma swoje własne przepisy i procedury związane z przyznawaniem licencji. JAKIE WYMAGANIA NALEŻY SPEŁNIĆ? Każda wspólnota autonomiczna może mieć nieco inne wymagania. Na przykładzie Andaluzji są to: 1. Posiadanie licencji na użytkowanie lokalu (licencia de ocupación). 2. Odpowiednie wyposażenie umożliwiające natychmiastowe korzystanie z lokalu, zgodnie z liczbą miejsc noclegowych. 3. Obecność apteczki pierwszej pomocy. 4. Udostępnienie informacji turystycznej i lokalnej infrastruktury – w formie papierowej lub elektronicznej. 5. Tabliczka informująca o dostępności formularzy skarg i wniosków. 6. Zapewnienie czystości lokalu przy przyjeździe i wyjeździe gości. 7. Wskazanie osoby kontaktowej oraz przekazanie gościom informacji o korzystaniu z lokalu i jego wyposażenia. 8. Zarejestrowanie nieruchomości w odpowiednim rejestrze. 9. Rejestrowanie danych wszystkich gości (zgodnie z przepisami). 10. Zgłaszanie dochodów z wynajmu do urzędu skarbowego. JAK ZAREJESTROWAĆ WYNAJEM TURYSTYCZNY W HISZPANII? Po przygotowaniu dokumentów właściciel musi: * Złożyć wniosek drogą elektroniczną lub osobiście w odpowiednim urzędzie. * Zarejestrować nieruchomość w Kolegium Rejestratorów, co wiąże się z uzyskaniem numeru rejestracyjnego. * Umieścić numer rejestracyjny na platformach takich jak Airbnb czy Booking.com. CO GROZI ZA BRAK LICENCJI? Wynajem bez licencji jest nielegalny i może skutkować grzywną w wysokości do 60 000 euro, a także odpowiedzialnością cywilną – np. w przypadku szkód lub wypadków podczas pobytu turystów.
CZYM JEST LICENCJA TURYSTYCZNA? Licencja turystyczna to oficjalne pozwolenie wydawane przez władze regionalne, które uprawnia właściciela mieszkania lub firmę do prowadzenia działalności turystycznej polegającej na wynajmie nieruchomości na krótkie pobyty. Licencja ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa, jakości usług oraz zgodności z przepisami prawa w sektorze turystyki. RODZAJE LICENCJI TURYSTYCZNYCH W HISZPANII W Hiszpanii obowiązują różne typy licencji turystycznych, w zależności od rodzaju nieruchomości: * Wynajem turystyczny (vivienda de uso turístico) – dotyczy mieszkań, domów i apartamentów, które są regularnie wynajmowane w całości, są umeblowane i gotowe do natychmiastowego użytku. * Apartamenty turystyczne (apartamentos turísticos) – większe kompleksy z niezależnymi jednostkami mieszkalnymi i dodatkowymi usługami, zarządzane przez firmy w ramach działalności gospodarczej. KTO MOŻE UBIEGAĆ SIĘ O LICENCJĘ TURYSTYCZNĄ W HISZPANII? Licencję może uzyskać zarówno osoba fizyczna (właściciel nieruchomości), jak i osoba prawna (firma prowadząca działalność turystyczną). Należy jednak pamiętać, że każda wspólnota autonomiczna w Hiszpanii ma swoje własne przepisy i procedury związane z przyznawaniem licencji. JAKIE WYMAGANIA NALEŻY SPEŁNIĆ? Każda wspólnota autonomiczna może mieć nieco inne wymagania. Na przykładzie Andaluzji są to: 1. Posiadanie licencji na użytkowanie lokalu (licencia de ocupación). 2. Odpowiednie wyposażenie umożliwiające natychmiastowe korzystanie z lokalu, zgodnie z liczbą miejsc noclegowych. 3. Obecność apteczki pierwszej pomocy. 4. Udostępnienie informacji turystycznej i lokalnej infrastruktury – w formie papierowej lub elektronicznej. 5. Tabliczka informująca o dostępności formularzy skarg i wniosków. 6. Zapewnienie czystości lokalu przy przyjeździe i wyjeździe gości. 7. Wskazanie osoby kontaktowej oraz przekazanie gościom informacji o korzystaniu z lokalu i jego wyposażenia. 8. Zarejestrowanie nieruchomości w odpowiednim rejestrze. 9. Rejestrowanie danych wszystkich gości (zgodnie z przepisami). 10. Zgłaszanie dochodów z wynajmu do urzędu skarbowego. JAK ZAREJESTROWAĆ WYNAJEM TURYSTYCZNY W HISZPANII? Po przygotowaniu dokumentów właściciel musi: * Złożyć wniosek drogą elektroniczną lub osobiście w odpowiednim urzędzie. * Zarejestrować nieruchomość w Kolegium Rejestratorów, co wiąże się z uzyskaniem numeru rejestracyjnego. * Umieścić numer rejestracyjny na platformach takich jak Airbnb czy Booking.com. CO GROZI ZA BRAK LICENCJI? Wynajem bez licencji jest nielegalny i może skutkować grzywną w wysokości do 60 000 euro, a także odpowiedzialnością cywilną – np. w przypadku szkód lub wypadków podczas pobytu turystów.
Nowa reforma przyspieszająca eksmisje okupas: Co się zmienia od 3 kwietnia?
3 kwietnia 2025 roku w Hiszpanii weszła w życie długo wyczekiwana reforma – zmiana art. 544 kodeksu postępowania karnego. To przełom w walce z nielegalnym zajmowaniem nieruchomości. Reforma ta umożliwia znacznie szybsze usuwanie nielegalnych lokatorów z prywatnych mieszkań i domów.
Jeśli jesteś właścicielem nieruchomości zajętej bezprawnie, z pewnością nie raz zadawałeś sobie pytanie, dlaczego to wszystko trwa tak długo. Dotąd odzyskanie własnego lokum było często walką, która trwała miesiące, a nawet lata. Od teraz ma się to diametralnie zmienić. KIM SĄ OKUPAS? Zanim przejdziemy do zmian prawnych, warto wyjaśnić, kim właściwie są okupas. Mówimy o sytuacji, w której osoby wchodzą i przebywają w nieruchomości bez zgody jej właściciela. Nie mówimy tu o najemcach, którzy przestali płacić czynsz – to zupełnie inny przypadek, podlegający cywilnemu postępowaniu eksmisyjnemu. Okupas zazwyczaj zajmują: * puste domy i mieszkania, zarówno prywatne, jak i należące do podmiotów publicznych, * opuszczone budynki, takie jak opuszczone stacje kolejowe, szpitale, szkoły czy stare budynki przemysłowe, * nieruchomości przejęte przez banki lub komorników, * tak zwane drugie domy, czyli takie, w których właściciele nie mieszkają na stałe. Problem dotyka zarówno osób prywatnych, jak i banków, firm czy agencji nieruchomości. Najbardziej poszkodowani są jednak drobni właściciele – ci, którzy potrzebują tej nieruchomości do życia, sprzedaży lub wynajmu. JAK WYGLĄDAŁ DOTĄD PROCES EKSMISJI OKUPAS? Do tej pory droga do odzyskania mieszkania była długa i żmudna. Główne etapy wyglądały następująco: 1. Właściciel składał zawiadomienie o przestępstwie – najczęściej o bezprawnym zajęciu nieruchomości (art. 245 kodeksu karnego) lub o naruszeniu miru domowego. 2. Sąd rozpoczynał dochodzenie: identyfikowano osoby mieszkające w lokalu, zbierano zeznania, raporty policyjne itd. 3. Można było wnioskować o tymczasowe opuszczenie lokalu przez okupas, ale sąd rzadko wydawał taką decyzję. 4. Dopiero po długim procesie zapadał wyrok i można było przystąpić do eksmisji Problem? Przez cały ten czas okupas wciąż mieszkali w lokalu, a właściciel był bezradny. DLACZEGO TRWAŁO TO TAK DŁUGO? Sądy nie mogły nakazać eksmisji bez wcześniejszego wysłuchania okupas, nawet jeśli właściciel miał pełną dokumentację potwierdzającą jego prawo do lokalu. Takie podejście miało chronić prawa osób bez dachu nad głową, ale w praktyce prowadziło do licznych absurdów i niesprawiedliwości. CO ZMIENIA REFORMA Z 3 KWIETNIA 2025? Nowelizacja wprowadza do kodeksu postępowania karnego bardzo ważną zmianę: możliwość natychmiastowego eksmitowania okupas – nawet w ciągu 48 godzin od złożenia zawiadomienia. Jeśli spełnione są określone warunki, sędzia może wydać decyzję o eksmisji bez czekania na zakończenie śledztwa i rozprawę sądową. Oznacza to, że właściciele nie będą musieli znosić miesięcy lub lat niepewności. CZY TO ZNACZY, ŻE NIE BĘDZIE PROCESU? Nie – proces karny nadal będzie się toczył, ale głównym celem reformy jest ochrona właścicieli: najpierw odzyskują swoją nieruchomość, a dopiero potem rozstrzygany jest spór karny. Postępowanie będzie prowadzone w trybie przyspieszonym. W przypadku okupas ten tryb pozwala szybko zamknąć sprawę – nawet w drodze ugody (np. uznanie winy w zamian za łagodniejszy wyrok). JAKIE WARUNKI TRZEBA SPEŁNIĆ, BY SĄD ZARZĄDZIŁ EKSMISJĘ W 48 GODZIN? Sędzia może zarządzić eksmisję ekspresową, jeśli: * zgłaszający jest właścicielem lub prawowitym posiadaczem nieruchomości, * okupas nie mają żadnej umowy ani zgody na przebywanie w lokalu, * nie mogą wykazać żadnego prawa do zajmowania mieszkania. Eksmisja nie jest więc automatyczna, ale znacznie przyspieszona. KOGO CHRONI TA REFORMA? Nowe przepisy mają przede wszystkim chronić drobnych właścicieli, czyli osoby prywatne posiadające jedno lub dwa mieszkania. Pomoc uzyskają też: * spadkobiercy, którzy chcą sprzedać lub wynająć odziedziczone mieszkanie, * osoby wracające po dłuższej nieobecności (np. z powodu remontu lub leczenia), * właściciele drugich domów, które zostały zajęte. Uwaga: reforma nie dotyczy sporów pomiędzy wynajmującym a najemcą z powodu braku płatności czynszu – w takich przypadkach nadal obowiązuje standardowa procedura cywilna. CZY REFORMA ROZWIĄŻE PROBLEM OKUPAS? Trudno dziś jednoznacznie odpowiedzieć. Pewne jest, że nowa regulacja to ogromny krok w stronę większej ochrony właścicieli i może działać odstraszająco na potencjalnych okupas. W połączeniu z najnowszymi orzeczeniami, które np. uznają za legalne odcięcie mediów w przypadku niepłacenia rachunków, może to stanowić istotną zmianę.
Jeśli jesteś właścicielem nieruchomości zajętej bezprawnie, z pewnością nie raz zadawałeś sobie pytanie, dlaczego to wszystko trwa tak długo. Dotąd odzyskanie własnego lokum było często walką, która trwała miesiące, a nawet lata. Od teraz ma się to diametralnie zmienić. KIM SĄ OKUPAS? Zanim przejdziemy do zmian prawnych, warto wyjaśnić, kim właściwie są okupas. Mówimy o sytuacji, w której osoby wchodzą i przebywają w nieruchomości bez zgody jej właściciela. Nie mówimy tu o najemcach, którzy przestali płacić czynsz – to zupełnie inny przypadek, podlegający cywilnemu postępowaniu eksmisyjnemu. Okupas zazwyczaj zajmują: * puste domy i mieszkania, zarówno prywatne, jak i należące do podmiotów publicznych, * opuszczone budynki, takie jak opuszczone stacje kolejowe, szpitale, szkoły czy stare budynki przemysłowe, * nieruchomości przejęte przez banki lub komorników, * tak zwane drugie domy, czyli takie, w których właściciele nie mieszkają na stałe. Problem dotyka zarówno osób prywatnych, jak i banków, firm czy agencji nieruchomości. Najbardziej poszkodowani są jednak drobni właściciele – ci, którzy potrzebują tej nieruchomości do życia, sprzedaży lub wynajmu. JAK WYGLĄDAŁ DOTĄD PROCES EKSMISJI OKUPAS? Do tej pory droga do odzyskania mieszkania była długa i żmudna. Główne etapy wyglądały następująco: 1. Właściciel składał zawiadomienie o przestępstwie – najczęściej o bezprawnym zajęciu nieruchomości (art. 245 kodeksu karnego) lub o naruszeniu miru domowego. 2. Sąd rozpoczynał dochodzenie: identyfikowano osoby mieszkające w lokalu, zbierano zeznania, raporty policyjne itd. 3. Można było wnioskować o tymczasowe opuszczenie lokalu przez okupas, ale sąd rzadko wydawał taką decyzję. 4. Dopiero po długim procesie zapadał wyrok i można było przystąpić do eksmisji Problem? Przez cały ten czas okupas wciąż mieszkali w lokalu, a właściciel był bezradny. DLACZEGO TRWAŁO TO TAK DŁUGO? Sądy nie mogły nakazać eksmisji bez wcześniejszego wysłuchania okupas, nawet jeśli właściciel miał pełną dokumentację potwierdzającą jego prawo do lokalu. Takie podejście miało chronić prawa osób bez dachu nad głową, ale w praktyce prowadziło do licznych absurdów i niesprawiedliwości. CO ZMIENIA REFORMA Z 3 KWIETNIA 2025? Nowelizacja wprowadza do kodeksu postępowania karnego bardzo ważną zmianę: możliwość natychmiastowego eksmitowania okupas – nawet w ciągu 48 godzin od złożenia zawiadomienia. Jeśli spełnione są określone warunki, sędzia może wydać decyzję o eksmisji bez czekania na zakończenie śledztwa i rozprawę sądową. Oznacza to, że właściciele nie będą musieli znosić miesięcy lub lat niepewności. CZY TO ZNACZY, ŻE NIE BĘDZIE PROCESU? Nie – proces karny nadal będzie się toczył, ale głównym celem reformy jest ochrona właścicieli: najpierw odzyskują swoją nieruchomość, a dopiero potem rozstrzygany jest spór karny. Postępowanie będzie prowadzone w trybie przyspieszonym. W przypadku okupas ten tryb pozwala szybko zamknąć sprawę – nawet w drodze ugody (np. uznanie winy w zamian za łagodniejszy wyrok). JAKIE WARUNKI TRZEBA SPEŁNIĆ, BY SĄD ZARZĄDZIŁ EKSMISJĘ W 48 GODZIN? Sędzia może zarządzić eksmisję ekspresową, jeśli: * zgłaszający jest właścicielem lub prawowitym posiadaczem nieruchomości, * okupas nie mają żadnej umowy ani zgody na przebywanie w lokalu, * nie mogą wykazać żadnego prawa do zajmowania mieszkania. Eksmisja nie jest więc automatyczna, ale znacznie przyspieszona. KOGO CHRONI TA REFORMA? Nowe przepisy mają przede wszystkim chronić drobnych właścicieli, czyli osoby prywatne posiadające jedno lub dwa mieszkania. Pomoc uzyskają też: * spadkobiercy, którzy chcą sprzedać lub wynająć odziedziczone mieszkanie, * osoby wracające po dłuższej nieobecności (np. z powodu remontu lub leczenia), * właściciele drugich domów, które zostały zajęte. Uwaga: reforma nie dotyczy sporów pomiędzy wynajmującym a najemcą z powodu braku płatności czynszu – w takich przypadkach nadal obowiązuje standardowa procedura cywilna. CZY REFORMA ROZWIĄŻE PROBLEM OKUPAS? Trudno dziś jednoznacznie odpowiedzieć. Pewne jest, że nowa regulacja to ogromny krok w stronę większej ochrony właścicieli i może działać odstraszająco na potencjalnych okupas. W połączeniu z najnowszymi orzeczeniami, które np. uznają za legalne odcięcie mediów w przypadku niepłacenia rachunków, może to stanowić istotną zmianę.
Jak zostać rezydentem w Hiszpanii?
Osoby planujące przeprowadzkę do Hiszpanii często zastanawiają się, jakie formalności muszą dopełnić, aby legalnie osiedlić się w tym kraju. Obywatele Unii Europejskie mogą swobodnie wjeżdżać do Hiszpanii, bez konieczności uzyskiwania specjalnych zezwoleń, ale jeśli zamierzają mieszkać tam na stałe, podjąć pracę lub korzystać z praw przysługujących rezydentom, muszą uzyskać Certyfikat Rejestracji Obywatela Unii Europejskiej.
KTO MOŻE UZYSKAĆ REZYDENCJĘ W HISZPANII? Certyfikat Rejestracji Obywatela Unii Europejskiej (Certificado de Registro de Ciudadano de la Unión Europea), potocznie nazywany rezydencją lub zielonym NIE, mogą uzyskać obywatele UE, którzy spełniają przynajmniej jedno z poniższych kryteriów: * Zatrudnienie w charakterze pracownika najemnego lub na własny rachunek. * Posiadanie wystarczających środków utrzymania: zarówno dla siebie, jak i dla członków rodziny na czas pobytu w Hiszpanii. O Certyfikat Rejestracji Obywatela UE mogą ubiegać się również: * Studenci lub osoby zapisane na kursy zawodowe w ośrodkach publicznych bądź prywatnych oficjalne uznanych przez hiszpańskie władze oświatowe, które posiadają ubezpieczenie publiczne lub prywatne, nabyte w Hiszpanii bądź w innym kraju, całkowicie pokrywające koszty leczenia podczas pobytu w Hiszpanii oraz deklarujące posiadanie wystarczających środków dla własnego utrzymania, jak i dla członków rodziny. * Towarzyszący członek rodziny lub bliscy przybyli do Hiszpanii w wyniku łączenia rodziny obywatela Unii Europejskiej, którzy spełniają warunki uzyskania certyfikatu. DOKUMENTY WYMAGANE DO UZYSKANIA REZYDENCJI W HISZPANII Podczas składania wniosku należy przedstawić: * Podpisany i należycie wypełniony formularz EX-18. * Oryginał i kserokopię dokumentu tożsamości. * Potwierdzenie wniesienia opłaty. * Dodatkowe dokumenty, w zależności od powodu składania wniosku: * Dla pracowników najemnych: umowa o pracę, zaświadczenie od pracodawcy lub dowód rejestracji w systemie ubezpieczeń społecznych. * Dla samozatrudnionych: zaświadczenie o prowadzeniu własnej działalności. * Dla osób bez zatrudnienia: dowód posiadania wystarczających środków na utrzymanie (np. z zaświadczeniem z banku o wysokości salda) oraz zaświadczenie o objęciu ubezpieczeniem zdrowotnym. * Dla emerytów: dokument potwierdzający posiadanie dostępu do publicznej służby zdrowia w państwie, od którego otrzymują emeryturę. * Dla studentów: potwierdzenie zapisania się na uczelnię, zaświadczenie o objęciu ubezpieczeniem zdrowotnym i dowód posiadania wystarczających środków na utrzymanie. * Dla członków rodziny obywatela UE: dokument potwierdzający pokrewieństwo oraz dowód, że obywatel UE spełnia warunki do uzyskania certyfikatu. PROCEDURA SKŁADANIA WNIOSKU O REZYDENCJĘ W HISZPANII Wniosek o wydanie Certyfikatu Rejestracji Obywatela UE trzeba złożyć w ciągu trzech miesięcy od przyjazdu do Hiszpanii. Po uzyskaniu terminu za pośrednictwem strony internetowej (cita previa) należy udać się osobiście na komisariat państwowej policji (Policía Nacional) w prowincji, w której jest się zameldowanym. Przed udaniem się na wizytę konieczne jest uiszczenie opłaty administracyjnej. Po spełnieniu wszystkich warunków certyfikat jest wydawany od ręki. Warto pamiętać, że jeśli składane dokumenty pochodzą z innego kraju, konieczne będzie ich przetłumaczenie na język hiszpański. Masz problem z umówieniem wizyty? Wolne miejsca szybko znikają, a proces rezerwacji bywa skomplikowany. Jeśli nie możesz znaleźć dostępnego terminu, skontaktuj się ze mną – pomogę w tym.
KTO MOŻE UZYSKAĆ REZYDENCJĘ W HISZPANII? Certyfikat Rejestracji Obywatela Unii Europejskiej (Certificado de Registro de Ciudadano de la Unión Europea), potocznie nazywany rezydencją lub zielonym NIE, mogą uzyskać obywatele UE, którzy spełniają przynajmniej jedno z poniższych kryteriów: * Zatrudnienie w charakterze pracownika najemnego lub na własny rachunek. * Posiadanie wystarczających środków utrzymania: zarówno dla siebie, jak i dla członków rodziny na czas pobytu w Hiszpanii. O Certyfikat Rejestracji Obywatela UE mogą ubiegać się również: * Studenci lub osoby zapisane na kursy zawodowe w ośrodkach publicznych bądź prywatnych oficjalne uznanych przez hiszpańskie władze oświatowe, które posiadają ubezpieczenie publiczne lub prywatne, nabyte w Hiszpanii bądź w innym kraju, całkowicie pokrywające koszty leczenia podczas pobytu w Hiszpanii oraz deklarujące posiadanie wystarczających środków dla własnego utrzymania, jak i dla członków rodziny. * Towarzyszący członek rodziny lub bliscy przybyli do Hiszpanii w wyniku łączenia rodziny obywatela Unii Europejskiej, którzy spełniają warunki uzyskania certyfikatu. DOKUMENTY WYMAGANE DO UZYSKANIA REZYDENCJI W HISZPANII Podczas składania wniosku należy przedstawić: * Podpisany i należycie wypełniony formularz EX-18. * Oryginał i kserokopię dokumentu tożsamości. * Potwierdzenie wniesienia opłaty. * Dodatkowe dokumenty, w zależności od powodu składania wniosku: * Dla pracowników najemnych: umowa o pracę, zaświadczenie od pracodawcy lub dowód rejestracji w systemie ubezpieczeń społecznych. * Dla samozatrudnionych: zaświadczenie o prowadzeniu własnej działalności. * Dla osób bez zatrudnienia: dowód posiadania wystarczających środków na utrzymanie (np. z zaświadczeniem z banku o wysokości salda) oraz zaświadczenie o objęciu ubezpieczeniem zdrowotnym. * Dla emerytów: dokument potwierdzający posiadanie dostępu do publicznej służby zdrowia w państwie, od którego otrzymują emeryturę. * Dla studentów: potwierdzenie zapisania się na uczelnię, zaświadczenie o objęciu ubezpieczeniem zdrowotnym i dowód posiadania wystarczających środków na utrzymanie. * Dla członków rodziny obywatela UE: dokument potwierdzający pokrewieństwo oraz dowód, że obywatel UE spełnia warunki do uzyskania certyfikatu. PROCEDURA SKŁADANIA WNIOSKU O REZYDENCJĘ W HISZPANII Wniosek o wydanie Certyfikatu Rejestracji Obywatela UE trzeba złożyć w ciągu trzech miesięcy od przyjazdu do Hiszpanii. Po uzyskaniu terminu za pośrednictwem strony internetowej (cita previa) należy udać się osobiście na komisariat państwowej policji (Policía Nacional) w prowincji, w której jest się zameldowanym. Przed udaniem się na wizytę konieczne jest uiszczenie opłaty administracyjnej. Po spełnieniu wszystkich warunków certyfikat jest wydawany od ręki. Warto pamiętać, że jeśli składane dokumenty pochodzą z innego kraju, konieczne będzie ich przetłumaczenie na język hiszpański. Masz problem z umówieniem wizyty? Wolne miejsca szybko znikają, a proces rezerwacji bywa skomplikowany. Jeśli nie możesz znaleźć dostępnego terminu, skontaktuj się ze mną – pomogę w tym.
Czym jest hiszpański numer NIE?
Wielu obcokrajowców mieszkających lub planujących przyjazd do Hiszpanii myśli o numerze NIE jako o dokumencie, który gwarantuje legalny pobyt w kraju. Ale właściwie co to jest NIE? Do czego służy hiszpański numer identyfikacyjny obcokrajowca? Jak go uzyskać?
CO TO JEST NUMER NIE? NIE (Numer Identyfikacyjny Obcokrajowca) to unikalny numer nadawany przez Dyrekcję Generalną Policji, który muszą mieć obcokrajowcy, którzy ze względu na swoje interesy gospodarcze, zawodowe lub rodzinne są związani z Hiszpanią. Numer ten umożliwia hiszpańskim instytucjom identyfikację obcokrajowców w różnych procedurach administracyjnych. JAK UZYSKAĆ HISZPAŃSKI NUMER NIE? Numer NIE jest przyznawany w następujących sytuacjach: * Na wniosek osób, które z przyczyn ekonomicznych, zawodowych lub rodzinnych związane są z Hiszpanią. * Przydzielany jest automatycznie obcokrajowcom, którzy rozpoczynają procedurę uzyskania zezwolenia na pobyt stały w Hiszpanii (oprócz wiz). * W momencie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wyjazdu lub wydalenia. Numer ten składa się z 9 elementów, z czego dwie to litery (jedna na początku i jedna na końcu), a pozostałe to cyfry. Na przykład: X1234567X. Nadawany jest jednorazowo, nie ma terminu ważności i pozostaje niezmienny przez całe życie. DO CZEGO SŁUŻY HISZPAŃSKI NUMER NIE? Numer NIE jest niezbędny do realizacji różnego rodzaju operacji oraz transakcji gospodarczych i podatkowych, w tym: * Podpisanie umowy o pracę. * Zarejestrowanie firmy lub działalności gospodarczej. * Otwarcie konta bankowego. * Zakup, sprzedaż lub wynajem nieruchomości. * Składanie deklaracji podatkowych. * Zakup lub sprzedaż pojazdu. * Korzystanie z publicznej opieki zdrowotnej. * Podpisanie umów na media (prąd, woda, internet itp.). JAK ZŁOŻYĆ WNIOSEK O NADANIE NUMERU NIE? Aby ubiegać się o numer NIE należy umówić się na wizytę (cita previa) na komisariacie państwowej policji (Policía Nacional) i przedłożyć poniższe dokumenty: * Podpisany i należycie wypełniony wniosek (formularz EX-15). * Oryginał i kserokopię dokumentu tożsamości. * Uzasadnienie powodu złożenia wniosku. * Potwierdzenie wniesienia opłaty. CZY HISZPAŃSKI NUMER NIE TO TO SAMO CO REZYDENCJA? Numer NIE jest wyłącznie numerem identyfikacyjnym, natomiast status rezydencji potwierdza tzw. „zielone NIE", czyli Certyfikat Rejestracji Obywatela Unii Europejskiej (Certificado de Registro de Ciudadano de la U.E.). Uzyskanie tego dokumentu jest bardziej skomplikowane, ale obywatele państw członkowskich Unii Europejskiej, którzy planują przebywać w Hiszpanii dłużej niż trzy miesiące, mają obowiązek zarejestrowania się w Centralnym Rejestrze Obcokrajowców i uzyskania tego dokumentu, aby móc legalnie przebywać w Hiszpanii. Masz problem z umówieniem wizyty? Wolne miejsca szybko znikają, a proces rezerwacji bywa skomplikowany. Jeśli nie możesz znaleźć dostępnego terminu, skontaktuj się ze mną – pomogę w tym.
CO TO JEST NUMER NIE? NIE (Numer Identyfikacyjny Obcokrajowca) to unikalny numer nadawany przez Dyrekcję Generalną Policji, który muszą mieć obcokrajowcy, którzy ze względu na swoje interesy gospodarcze, zawodowe lub rodzinne są związani z Hiszpanią. Numer ten umożliwia hiszpańskim instytucjom identyfikację obcokrajowców w różnych procedurach administracyjnych. JAK UZYSKAĆ HISZPAŃSKI NUMER NIE? Numer NIE jest przyznawany w następujących sytuacjach: * Na wniosek osób, które z przyczyn ekonomicznych, zawodowych lub rodzinnych związane są z Hiszpanią. * Przydzielany jest automatycznie obcokrajowcom, którzy rozpoczynają procedurę uzyskania zezwolenia na pobyt stały w Hiszpanii (oprócz wiz). * W momencie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wyjazdu lub wydalenia. Numer ten składa się z 9 elementów, z czego dwie to litery (jedna na początku i jedna na końcu), a pozostałe to cyfry. Na przykład: X1234567X. Nadawany jest jednorazowo, nie ma terminu ważności i pozostaje niezmienny przez całe życie. DO CZEGO SŁUŻY HISZPAŃSKI NUMER NIE? Numer NIE jest niezbędny do realizacji różnego rodzaju operacji oraz transakcji gospodarczych i podatkowych, w tym: * Podpisanie umowy o pracę. * Zarejestrowanie firmy lub działalności gospodarczej. * Otwarcie konta bankowego. * Zakup, sprzedaż lub wynajem nieruchomości. * Składanie deklaracji podatkowych. * Zakup lub sprzedaż pojazdu. * Korzystanie z publicznej opieki zdrowotnej. * Podpisanie umów na media (prąd, woda, internet itp.). JAK ZŁOŻYĆ WNIOSEK O NADANIE NUMERU NIE? Aby ubiegać się o numer NIE należy umówić się na wizytę (cita previa) na komisariacie państwowej policji (Policía Nacional) i przedłożyć poniższe dokumenty: * Podpisany i należycie wypełniony wniosek (formularz EX-15). * Oryginał i kserokopię dokumentu tożsamości. * Uzasadnienie powodu złożenia wniosku. * Potwierdzenie wniesienia opłaty. CZY HISZPAŃSKI NUMER NIE TO TO SAMO CO REZYDENCJA? Numer NIE jest wyłącznie numerem identyfikacyjnym, natomiast status rezydencji potwierdza tzw. „zielone NIE", czyli Certyfikat Rejestracji Obywatela Unii Europejskiej (Certificado de Registro de Ciudadano de la U.E.). Uzyskanie tego dokumentu jest bardziej skomplikowane, ale obywatele państw członkowskich Unii Europejskiej, którzy planują przebywać w Hiszpanii dłużej niż trzy miesiące, mają obowiązek zarejestrowania się w Centralnym Rejestrze Obcokrajowców i uzyskania tego dokumentu, aby móc legalnie przebywać w Hiszpanii. Masz problem z umówieniem wizyty? Wolne miejsca szybko znikają, a proces rezerwacji bywa skomplikowany. Jeśli nie możesz znaleźć dostępnego terminu, skontaktuj się ze mną – pomogę w tym.
Czym jest podatek IRPF w Hiszpanii?
Przeprowadzka do Hiszpanii to duża zmiana, a jednym z najważniejszych aspektów, który warto zrozumieć na samym początku, jest tamtejszy system podatkowy. W Hiszpanii obowiązują inne stawki podatkowe i zasady niż w Polsce, więc warto poznać szczegóły, aby uniknąć problemów z rozliczeniami.
CZYM JEST IRPF I JAKIE SĄ JEGO PROGI? Podatek IRPF (Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas) to podatek dochodowy od osób fizycznych. Dotyczy on wszystkich osób posiadających status rezydenta podatkowego w Hiszpanii i obciąża dochody uzyskiwane zarówno na terenie Hiszpanii, jak i za granicą. IRPF jest podatkiem progresywnym, co oznacza, że wyższe dochody są opodatkowane wyższymi stawkami. W 2025 roku w Hiszpanii obowiązują następujące progi dla tego podatku: Podatek IRPF w Hiszpanii [/images/blog/progi-irpf.png] Podatek IRPF jest naliczany od dochodu brutto, czyli dochodu przed odliczeniem składek na ubezpieczenie społeczne oraz innych potrąceń. JAK OBLICZYĆ WYSOKOŚĆ PODATKU IRPF? Obliczanie podatku IRPF może na początku wydawać się skomplikowane, jednak w rzeczywistości nie jest to takie trudne. Wystarczy zrozumieć podstawowe zasady i zapoznać się z progami podatkowymi. Najłatwiej zrozumieć to na przykładach. Osoba zarabiająca 12 450,00 € rocznie zapłaci podatek IRPF tylko według pierwszego progu: 1. 12 450,00 € × 19% = 2 365,50 € Osoba zarabiająca 40 000,00 € rocznie obliczy podatek IRPF w następujący sposób: 1. I próg: 12 450,00 € × 19% = 2 365,50 € 2. II próg: (20 200,00 - 12 450,00) € × 24% = 1 860,00 € 3. III próg: (35 200,00 - 20 200,00) € × 30% = 4 500,00 € 4. IV próg: (40 000,00 - 35 200,00) € × 37% = 1 776,00 € 5. Razem: 2 365,50 € + 1 860,00 € + 4 500,00 € + 1 776,00 € = 10 501,50 € ZWOLNIENIE Z PODATKU IRPF Osoby zarabiające mniej niż 15 000,00 € brutto rocznie są zwolnione z obowiązku składania deklaracji podatkowej. Dotyczy to również m.in. beneficjetów rent z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz osób z niepełnosprawnością na poziomie 65% lub wyższym. Należy pamiętać, że wysokość podatku IRPF może się różnić w zależności od regionu oraz indywidualnych uwarunkowań podatnika. Przepisy podatkowe mogą ulegać zmianom, dlatego warto regularnie śledzić obowiązujące regulacje i w razie potrzeby skonsultować się z doradcą podatkowym.
CZYM JEST IRPF I JAKIE SĄ JEGO PROGI? Podatek IRPF (Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas) to podatek dochodowy od osób fizycznych. Dotyczy on wszystkich osób posiadających status rezydenta podatkowego w Hiszpanii i obciąża dochody uzyskiwane zarówno na terenie Hiszpanii, jak i za granicą. IRPF jest podatkiem progresywnym, co oznacza, że wyższe dochody są opodatkowane wyższymi stawkami. W 2025 roku w Hiszpanii obowiązują następujące progi dla tego podatku: Podatek IRPF w Hiszpanii [/images/blog/progi-irpf.png] Podatek IRPF jest naliczany od dochodu brutto, czyli dochodu przed odliczeniem składek na ubezpieczenie społeczne oraz innych potrąceń. JAK OBLICZYĆ WYSOKOŚĆ PODATKU IRPF? Obliczanie podatku IRPF może na początku wydawać się skomplikowane, jednak w rzeczywistości nie jest to takie trudne. Wystarczy zrozumieć podstawowe zasady i zapoznać się z progami podatkowymi. Najłatwiej zrozumieć to na przykładach. Osoba zarabiająca 12 450,00 € rocznie zapłaci podatek IRPF tylko według pierwszego progu: 1. 12 450,00 € × 19% = 2 365,50 € Osoba zarabiająca 40 000,00 € rocznie obliczy podatek IRPF w następujący sposób: 1. I próg: 12 450,00 € × 19% = 2 365,50 € 2. II próg: (20 200,00 - 12 450,00) € × 24% = 1 860,00 € 3. III próg: (35 200,00 - 20 200,00) € × 30% = 4 500,00 € 4. IV próg: (40 000,00 - 35 200,00) € × 37% = 1 776,00 € 5. Razem: 2 365,50 € + 1 860,00 € + 4 500,00 € + 1 776,00 € = 10 501,50 € ZWOLNIENIE Z PODATKU IRPF Osoby zarabiające mniej niż 15 000,00 € brutto rocznie są zwolnione z obowiązku składania deklaracji podatkowej. Dotyczy to również m.in. beneficjetów rent z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz osób z niepełnosprawnością na poziomie 65% lub wyższym. Należy pamiętać, że wysokość podatku IRPF może się różnić w zależności od regionu oraz indywidualnych uwarunkowań podatnika. Przepisy podatkowe mogą ulegać zmianom, dlatego warto regularnie śledzić obowiązujące regulacje i w razie potrzeby skonsultować się z doradcą podatkowym.